Opracowanie ARR S.A. | Śląsk
Inspiracja
Tradycja tworzenia ozdób z bibuły wiąże się ze zwyczajem zdobienia izb mieszkalnych, głównie z okazji dorocznych świąt kościelnych. Była ona jedną z najpowszechniejszych form dekoracyjnych stosowanych na wsi. Bibułkarstwem zajmowały się głównie kobiety, nazywane kwiaciarkami lub bibułkarkami, które podczas zimowych wieczorów wykonywały kwiaty z papieru lub marszczonej bibuły. Inspiracją w tworzeniu ozdób była górska przyroda, dlatego najczęściej wykonywano maki, stokrotki, chabry, niezapominajki, róże, chryzantemy i dzwonki.
Kwiaty z bibuły wykorzystywano do przybrania wieńców na Wszystkich Świętych. Ubierano nimi przydrożne kapliczki i figury w czasie procesji. Ubarwiały także uroczystości weselne: wykonywano z nich bukiety dla panny młodej, przystrajano ubiory weselne i wianki. Wplatano je również w palmy wielkanocne, wieńce dożynkowe i rózgi weselne. Łączono w girlandy, którymi przystrajano święte obrazy.
Z czasem wykształciły się rozmaite techniki bibułkarskie, takie jak wycinanie, skręcanie, zwijanie, rolowanie, „cukierkowanie” czy „becikowanie”. Przed wpływem czynników zewnętrznych i utratą koloru i kształtu chronił je wosk, w którym były zanurzane.
Widzisz błąd? Znasz więcej informacji? Zgłoś nam to.
Napisz do nas.